9 มายาคติเกี่ยวกับการลาป่วย

คอลัมน์ : SD Talk
ผู้เขียน : ธำรงศักดิ์ คงคาสวัสดิ์
https://tamrongsakk.blogspot.com

เรื่องของการลาป่วยก็เป็นดราม่าของคนทำงานอีกเรื่องหนึ่งที่เป็นปัญหายอดฮิตอยู่เสมอ ๆ ผมก็เลยรวบรวมมายาคติในเรื่องนี้มาคุยกัน เพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ตรงกันตามนี้

1.พนักงานมีสิทธิลาป่วยได้ตามที่ “ป่วยจริง” ไม่ใช่ลาป่วยได้ 30 วัน ผมจะได้ยินได้ฟังอยู่เสมอแบบปากต่อปากว่า พนักงานมีสิทธิลาป่วยได้ปีหนึ่งไม่เกิน 30 วัน ก็ต้องบอกอีกครั้งว่าไม่ใช่นะครับ

ถ้าพนักงาน “ป่วยจริง” เช่น ป่วยเป็นไวรัสตับอักเสบต้องนอนพักรักษาตัว 2 เดือนก็ต้องให้พนักงานลาป่วยตามที่ป่วยจริงครับ

ส่วนเรื่องของ 30 วันคือ บริษัทจะต้องจ่ายค่าจ้างให้ไม่น้อยกว่า 30 วันทำงาน (ตรงนี้แหละครับที่มักจะทำให้เกิดความสับสนกันไป ว่าให้ลาป่วยได้ไม่เกิน 30 วัน)

แต่ถ้าพนักงานลาป่วยจริงมากกว่า 30 วันทำงาน แล้วบริษัทจะจ่ายค่าจ้างให้มากกว่านั้นก็ไม่ว่ากัน

2.ถ้าพนักงานเจ็บป่วยเนื่องมาจากการทำงาน บริษัทจะนำเข้าไปรวมกับสิทธิลาป่วยไม่ได้ เช่น แก๊สในสายการผลิตรั่วพนักงานสูดดมเข้าไปแล้วต้องไปนอนแอดมิตที่โรงพยาบาล 2 วัน ก็ต้องถือเป็นการเจ็บป่วยเนื่องจากการทำงาน ไม่เกี่ยวกับสิทธิลาป่วยตามปกติ จึงจะเอา 2 วันนี้เข้าไปรวมกับสิทธิลาป่วยตามปกติไม่ได้นะครับ

3.ถ้าพนักงานลาป่วยตั้งแต่ 3 วันขึ้นไปแล้ว ไม่มีใบรับรองแพทย์มาแสดง บริษัทจะไม่อนุญาตให้พนักงานลาป่วย อันนี้ก็ผิดนะครับ เพราะมาตรา 32 เปิดโอกาสให้พนักงานชี้แจงได้ ถ้าหากไม่มีใบรับรองแพทย์ ซึ่งอาจจะเกิดจากการที่พนักงานป่วยจริง แต่ไม่มีเงินไปหาหมอแล้วนอนพักอยู่ที่บ้าน

ดังนั้น ก็ต้องมาดูข้อเท็จจริงกันว่าพนักงาน “ป่วยจริง” หรือไม่ ถ้าพนักงานป่วยจริงก็ต้องให้พนักงานลาป่วย แต่ถ้าพิสูจน์ได้ว่าพนักงานไม่ได้ป่วยจริง บริษัทก็ถือว่าแจ้งป่วยเท็จและไม่อนุมัติให้ลาป่วยได้ครับ

4.บริษัทจะออกระเบียบว่าจะรับใบรับรองแพทย์จากโรงพยาบาลเท่านั้น ไม่รับใบรับรองแพทย์จากคลินิก และจะไม่อนุมัติให้ลาป่วย โดยถือว่าเป็นการขาดงาน แบบนี้ก็ทำไม่ได้ครับ

เพราะถ้าพนักงานป่วยจริงและมีใบรับรองแพทย์แผนปัจจุบันชั้นหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นแพทย์คลินิกหรือโรงพยาบาล บริษัทก็ต้องรับและต้องให้พนักงานลาป่วยตามจำนวนวันที่ใบรับรองแพทย์กำหนด

5.พนักงานลาป่วย 1-2 วันไม่ต้องแสดงใบรับรองแพทย์ บริษัทจะออกระเบียบว่าบริษัทจะอนุมัติการลาป่วยก็ต่อเมื่อพนักงานต้องเอาใบรับรองแพทย์มาให้เท่านั้น ไม่ว่าจะลาป่วยกี่วันก็ตาม ถ้าไม่มีใบรับรองแพทย์มาแสดงบริษัทจะไม่อนุมัติการลาป่วยและถือเป็นขาดงาน ระเบียบแบบนี้ขัดกฎหมายแรงงานครับ

6.การลาป่วยบ่อย การเจ็บป่วยเรื้อรังจนขาดสมรรถภาพในการทำงาน ตามปกติบริษัทสามารถเลิกจ้างได้ แต่ต้องจ่ายค่าชดเชยและถือเป็นการเลิกจ้างที่เป็นธรรม

7.พนักงานที่แจ้งลาป่วยเท็จถือเป็นการละทิ้งหน้าที่โดยไม่มีเหตุผลอันสมควร (ก็คือไม่ได้ป่วยจริงนั่นแหละ เช่นเมื่อคืนไปกินเหล้าเลิกตีสามแล้วแฮงมาทำงานไม่ไหวก็เลยลาป่วย) ถ้าเกิน 3 วันบริษัทอาจเลิกจ้างได้

8.บริษัทจะออกระเบียบห้ามพนักงานลาป่วยก่อนและหลังวันหยุดไม่ได้ เช่น ห้ามพนักงานลาป่วยวันศุกร์ (หยุดเสาร์-อาทิตย์) และวันจันทร์ หลักก็คือถ้าหากพนักงานป่วยจริงวันใดก็ต้องอนุมัติให้ลาป่วยตามที่ป่วยจริงครับ

9.บริษัทสามารถพิสูจน์การลาป่วยเท็จของพนักงานได้ด้วยการไปเยี่ยม หรือหาหลักฐานอื่นประกอบได้ แทนที่จะดูจากใบรับรองแพทย์เพียงอย่างเดียว

ถ้าลูกน้องมีพฤติกรรมลาป่วยที่ชวนสงสัย คนที่เป็นหัวหน้าก็ควรจะต้องไปดูลูกน้องบ้าง ว่าเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นยังไง อาการมากน้อยแค่ไหน ป่วยจริงหรืออู้งาน จะได้มีหลักฐานชัดเจนว่า “ป่วยจริงหรือป่วยปลอม”

หวังว่าที่แชร์มา 9 เรื่องนี้น่าจะทำให้ทั้งคนที่เป็นหัวหน้าและคนที่เป็นลูกน้องเข้าใจตรงกันเรื่องการลาป่วยและลดปัญหาในเรื่องนี้ลงได้บ้างนะครับ