การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ เริ่มจากครอบครัว

คอลัมน์ : SD Talk
ผู้เขียน : ธำรงศักดิ์ คงคาสวัสดิ์
https://tamrongsakk.blogspot.com

เมื่อสัปดาห์ก่อน ผมต้องใช้บริการรถไฟฟ้า BTS เพื่อเข้าเมืองไปทำธุระก็เจอเรื่องที่น่าจะเป็นข้อคิด และเกี่ยวข้องกับเรื่องการพัฒนาทรัพยากรบุคคลบนรถไฟฟ้า

เป็นการนำมาเล่าสู่กันฟัง เผื่อจะเป็นประโยชน์นะครับ

บนรถไฟฟ้า BTS ตู้โบกี้ที่ผมนั่งอยู่มีคนนั่งเต็มทุกที่นั่ง และมีคนยืนอยู่ในตู้นี้ประมาณ 8-9 คน ซึ่งก็ไม่ได้แน่นมากนัก

เพราะเป็นเวลากลางวันของวันธรรมดา เมื่อถึงสถานีหนึ่งมีคุณแม่พาลูกชายวัย 8-9 ขวบขึ้นมาบนรถ

พอขึ้นมาบนรถแล้ว ลูกชายของคุณแม่ก็ตรงรี่เข้ามาชี้ตรงผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งข้าง ๆ ผม (ซึ่งเธอมีกระเป๋า
เดินทางแบบลากใบใหญ่และกระเป๋าสะพายใบเขื่องวางอยู่บนกระเป๋าลากอีกทีหนึ่ง)

พร้อมทั้งส่งเสียงดังว่า “จะนั่งตรงนี้…จะนั่งตรงนี้”

ฝ่ายคุณแม่ก็เหลือบตามองดูลูกชายแว๊บเดียวก็ดึงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาไถไปมาแบบไม่สนใจอะไรมากไปกว่าการไถโทรศัพท์

ฝ่ายผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ ผมก็เลยต้องลุกขึ้น แล้วลากกระเป๋า เพื่อเปิดทางให้เด็กได้นั่ง

ส่วนเด็กคนนี้ก็กระโดดขึ้นมานั่ง และปีนเก้าอี้ ทั้งร้องเพลงด้วย โดยที่คุณแม่ก็ยังคงเพลินกับการไถโทรศัพท์ต่อไป

ไม่มีแม้แต่การขอบคุณสักคำเดียวจากคุณแม่ หรือแม้แต่จะสอนให้ลูกรู้จักขอบคุณคนที่เขาเสียสละที่นั่งให้กับตัวเอง

ทั้ง ๆ ที่คนที่เสียสละก็มีข้าวของพะรุงพะรัง

แถมเมื่อลูกของตัวเองปีนเก้าอี้และร้องเพลงเสียงดังรบกวนคนที่นั่งข้าง ๆ

คุณแม่ก็ไม่ได้คิดจะบอกกับลูกหรือสอนให้ลูกรู้ว่า “มารยาทในที่สาธารณะ” ควรเป็นยังไง

แต่กลับกัน กลับไปให้ความสนใจและความสำคัญกับการไถโทรศัพท์มากกว่า

ตรงนี้แหละครับที่ผมเอามาเป็นข้อคิดว่า หลายครั้งที่องค์กรส่งพนักงานเข้าอบรม

เพื่อแก้ปัญหาเกี่ยวกับพฤติกรรมของคนก็จะเกิดประเด็นว่า…ไม่ได้ช่วยปรับพฤติกรรมของพนักงานให้ดีขึ้นสักเท่าไหร่

หรือแม้แต่หลายครั้งที่ผมเป็นกรรมการวินัยสอบสวนการทำความผิดของพนักงาน

แล้วพบว่า แม้บริษัทออกหนังสือตักเตือนแล้วก็ยังฝ่าฝืนทำความผิดซ้ำเดิมอีก

เช่น อยากได้ต้องได้ (กรณีลักขโมย) หรืออยากทำอะไรตามใจตัวเองก็จะทำอย่างนั้น

โดยไม่สนใจว่า สิ่งที่ทำจะถูกหรือผิดหรือจะมีผลอะไรต่อไป (เช่น การมาสาย, การขาดงาน)

เหมือนคำพังเพยที่ว่า “ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก” ครับ

ผมไม่รู้ว่า อนาคตของเด็กคนนี้ เมื่อเติบโตขึ้นแล้วจะมีพฤติกรรมต่อไป เป็นยังไง

รู้แต่ว่า เรื่องที่เล่าให้ฟังนี้ คงจะทำให้คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ คนที่อยากจะเห็นอนาคตของลูกมีพฤติกรรมที่ดี จะได้นำไปเป็นข้อคิดในการเลี้ยงดู อบรมสั่งสอนลูกต่อไป

และผมยังเชื่อตามหัวข้อข้างต้นนี้ว่า…

การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์จำเป็นต้องเริ่มที่ครอบครัวเสียก่อนครับ