marketthink สรกล อดุลยานนท์
มี “เจ้าสัว” คนหนึ่ง ร่ำรวยมาก
แต่สมถะมาก
- ประกาศแล้ว! พระราชกฤษฎีกาเงินช่วยค่าครองชีพผู้รับเบี้ยหวัดบำนาญ รับ 11,000 บาทต่อเดือน
- แห่ขายที่ดินพ่วงโรงงาน เอกชนถอดใจ-สินค้าจีนตีตลาด
- “ทอง” รับข่าวร้ายดันราคาขาขึ้น บาทอ่อนค่าจ่อทะลุ 37 บาท
ชอบใส่เสื้อสบาย ๆ กางเกงแพร ใส่หมวกงอบ ขี่จักรยานไปโรงงาน
ไม่นิยมของแบรนด์เนม นาฬิกาที่ข้อมือก็เป็น “ราโด” เรือนเก่าที่ใส่มานานหลายปี
ไม่ได้ยืมใครด้วย
เขามีความสุขกับการทำงาน มากกว่าการใช้เงิน
ครั้งหนึ่ง ยามหน้าใหม่เห็นลุงคนนี้
ขี่จักรยานเข้ามาในโรงงานที่ห้ามคนนอกเข้า
เขาตะโกนห้าม
จนยามรุ่นพี่ต้องสะกิดบอกว่า
คนนี้คือ “เจ้าของ”
“เจ้าสัว” คนนี้อ่อนน้อมถ่อมตนมาก
ไม่มีมาด แม้กระทั่ง “ลูกน้อง”
ไม่ค่อยชอบออกงานสังคม ไม่ค่อยให้สัมภาษณ์สื่อ
มีบทสัมภาษณ์น้อยชิ้นมากในช่วงชีวิตของเขา
“เจ้าสัว” คนนี้ชอบทำบุญมาก
ลูกสาวคนหนึ่งเคยเล่าว่าทุกครั้งที่ไปต่างจังหวัดกับพ่อ จะนำสิ่งของไปแจกชาวบ้าน ให้ทุนการศึกษาเด็กยากจน
จนกลายเป็น “ต้นแบบ” ให้ลูกสาวคนนี้ดำเนินรอยตาม
ทำโครงการช่วยเหลือสังคมมากมายแบบเงียบ ๆ
ลูกหลายคนก็ใช้ชีวิตแบบสบาย ๆ
และเมื่อวันที่ “เจ้าสัว” คนนี้เสียชีวิต
เขาสั่งลูก ๆ ทุกคนให้จัดงานศพแบบเรียบง่าย
รบกวนคนให้น้อยที่สุด
แม้แต่การเลือกวัด
เขาบอกให้เลือกวัดเล็ก ๆ ใกล้ที่ทำงาน
เพื่อที่พนักงานจะได้เดินทางสะดวก
ตอนแรกจะจัดงานศพแค่ 3 วัน
แต่หุ้นส่วนที่ต่างประเทศเดินทางมาไม่ทันจึงต้องเพิ่มเป็น 7 วัน
ให้ลูกหลานเป็นเจ้าภาพเพียงผู้เดียว ไม่รับ “เจ้าภาพร่วม”
เงินบริจาคทั้งหมดมอบให้กับวัด
มีรุ่นพี่คนหนึ่งไปงานศพของ “เจ้าสัว”คนนี้แล้วประทับใจมาก
นอกเหนือจากระบบงานที่ดีแล้วยังเห็นการใส่ใจในรายละเอียด
ลูกหลานจะยืนเป็นแถวรอรับแขกอยู่หน้างาน แขกของใครมาก็พาไปนั่งในกลุ่มคนที่คุ้นเคย
เพื่อไม่ให้เคอะเขิน
แต่ที่ประทับใจที่สุด คือ การดูแล “คนขับรถ”
จะมีเจ้าหน้าที่ของบริษัทเดินมาถามว่ามางานนี้หรือเปล่า
ถ้าใช่ ก็จะชี้ไปที่จอดรถ
พร้อมกับยื่นกล่องอาหารว่างอย่างดี และเครื่องดื่มให้
เพราะรู้ว่า “คนขับรถ” อาจจะหิวระหว่างที่รอ “เจ้านาย”
ยิ่งงานใหญ่ คนยิ่งเยอะ หาของกินยาก
เขาใส่ใจในรายละเอียดแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ ของคนตัวเล็ก
“เจ้าสัว” คงไม่ได้สั่ง
แต่สะท้อนให้ถึง “วิธีคิด” ที่ส่งมอบให้กับ “ลูก ๆ” บางคน
บางครั้ง “ความยิ่งใหญ่” ของคนเราที่อยู่ในใจคนทั่วไป
อาจไม่ใช่ขนาดของ “อาณาจักรธุรกิจ”
แต่เป็นเรื่องการใส่ใจในเรื่องของ “คนตัวเล็ก” ที่ไม่คิดว่า “คนตัวใหญ่” จะมองเห็น
“ต้นไม้ใหญ่” ในจินตนาการของเรา
จะไม่ใช่ต้นที่สูงที่สุด
หรือสูงเสียดฟ้า
แต่เป็นต้นไม้ที่แผ่กว้าง
ให้ร่มเงาแก่คนตัวเล็ก ๆ โดย
ไม่เลือกว่าเป็นคนจนหรือคนรวย
ครับ “เจ้าสัว” คนนี้ชื่อ “เฉลียว อยู่วิทยา”
ผู้ให้กำเนิดเครื่องดื่ม “กระทิงแดง” และ “เรดบูล”
ผมเคยเขียนเรื่องนี้ครั้งหนึ่งในช่วงงานศพของคุณเฉลียวด้วยความประทับใจ
ไม่นึกว่าจะต้องกลับมาเล่าใหม่อีกครั้งในวันนี้
ในวันที่คนในตระกูล “อยู่วิทยา” ถูกตั้งคำถามจากสังคม
วันที่ต้นไม้ใหญ่โอนเอนจนอาจหักโค่นลง
ไม่ใช่จากลมพายุภายนอก
แต่เป็นเพราะกิ่งก้านใหญ่บางกิ่งที่ใช้ความใหญ่โตไประรานผู้คนในสังคม
คิดถึงแต่ตัวเอง
ไม่คิดถึงกติกาของสังคม
การเขย่าต้นไม้ใหญ่จึงเกิดขึ้น
ไม่น่าเชื่อว่า “ความดี” ที่สั่งสมมายาวนานจะพังทลายลงได้เพียงชั่วข้ามคืน
