คอลัมน์ : Market-think ผู้เขียน : สรกล อดุลยานนท์
เรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับการรับสมัครคนทำงาน
ซีอีโอบริษัทหนึ่งต้องการผู้บริหารระดับสูง
- จับตาธุรกิจเลิกจ้าง ปิดกิจการ ส่งออกสะดุด-บริษัทยักษ์ย้ายฐาน
- เปิดลงทะเบียนแก้หนี้ 1 ธ.ค.นี้ เครดิตบูโรห่วงกู้ซื้อ “รถ-บ้าน” ค้างจ่ายพุ่ง
- เช็กเงื่อนไขกู้ “ออมสิน” ปลดหนี้นอกระบบ คุณสมบัติผู้กู้ต้องมีอะไรบ้าง ?
มีผู้สมัคร 3 คน
เขาใช้วิธีการสัมภาษณ์ด้วยการนัดคุยช่วงอาหารกลางวัน
ซีอีโอสั่งอาหารจานเดียวแบบกินง่าย ๆ อย่างก๋วยเตี๋ยวราดหน้า มากินเพื่อประหยัดเวลา
คุยไป กินไป
หลังจากสัมภาษณ์ครบ 3 คน เขาตัดสินใจเลือกคนที่ 2
หัวหน้าฝ่าย HR ถามซีอีโอว่าทำไมเลือกคนนี้ เพราะตอนที่เขาสัมภาษณ์เบื้องต้นรู้สึกว่าแต่ละคนความสามารถเท่าเทียมกัน
คำตอบของซีอีโอสั้น ๆ
“เขาชิมก่อนปรุง”
เป็น “เรื่องเล่า” นะครับ
แต่คมคายทีเดียว
ถ้าฟังคำตอบของซีอีโอแบบไม่คิดอะไรต่อ ก็เหมือนกับว่าซีอีโอคนนี้ไร้สาระมาก
แค่ “ชิม” อาหารก่อน “ปรุง” ก็ได้รับการคัดเลือกแล้ว
แต่หากอ่านความหมายระหว่างบรรทัด เรื่องนี้น่าสนใจมากครับ
บางทีการคุยกันครั้งนี้ ผู้บริหารแต่ละคนตอบคำถามได้ดีใกล้เคียงกัน จนไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี
ซีอีโอก็ใช้วิธีการดูจากพฤติกรรมในการรับประทานอาหาร
เพราะ “คำพูด” นั้น ใคร ๆ ก็พูดได้
พูดแล้วไม่ทำ
สัญญาแล้วไม่ทำตามสัญญา
เรื่องแบบนี้เราก็เห็นตัวอย่างชัด ๆ กันอยู่แล้ว
เราจึงไม่ควรตัดสินคนจากคำพูดหรือคำสัญญา
และสิ่งที่ดีกว่า “คำพูด” คือ “การกระทำ”
ซึ่งพอดูได้จาก “นิสัย”
ระยะเวลาสั้น ๆ ที่ซีอีโอคนนั้นสังเกตนิสัยของผู้สมัคร ก็คือ ช่วงการรับประทานอาหาร
ผู้สมัคร 2 คน พอก๋วยเตี๋ยวราดหน้ามาวางตรงหน้า เขาก็ตักเครื่องปรุง น้ำตาล น้ำปลา พริกน้ำส้ม ใส่จานทันที
โดยไม่ชิมก่อน
แต่อีกคนหนึ่งเขาชิมก่อน แล้วค่อยเติมเครื่องปรุงให้ได้รสตามที่ต้องการ
ถ้าตีความในมุมของการบริหารงาน
2 คนแรกน่าจะเป็นคนที่ “พูด” มากกว่า “ฟัง”
ลูกน้องยังไม่ทันอธิบายงานให้จบว่าทำถึงไหน จะทำอะไรต่อไป มีปัญหาอะไรบ้าง
พี่ท่านก็วิจารณ์เลย สั่งเลยว่าเขาต้องการอะไร
เหมือนใส่ “เครื่องปรุง” โดยไม่ “ชิม” ก่อน
หรืออีกมุมหนึ่ง แทนที่จะเข้าไปศึกษางานก่อน หาจุดแข็ง จุดอ่อนของทีมงาน แล้วค่อยตัดสินใจ
คู่นี้คงจะลุยเลย ไม่สนใจหาข้อมูลก่อน
ในขณะที่คนที่ “ชิมก่อนปรุง”
น่าจะเป็นคนที่ “ฟัง” ก่อนจะ “พูด”
ศึกษางานก่อนจะสั่งการ
ซีอีโอคนนั้นจึงเลือกคนที่ 2
ย้ำอีกครั้งว่า เรื่องนี้เป็น “เรื่องเล่า”
ไม่ได้เกิดขึ้นจริงในองค์กรใดองค์กรหนึ่ง
แต่เป็นเรื่องที่มีมุมคิดน่าตีความ
ซึ่งอาจไม่เป็นจริงตามนี้ก็ได้
แต่ผมขอแนะนำว่า ครั้งหน้าถ้าหัวหน้าชวนไปกินข้าว
ให้คุณ “ชิมก่อนปรุง”
เพราะเรื่องนี้จริงหรือไม่จริงไม่มีใครรู้
แต่หากบังเอิญหัวหน้าดันอ่านบทความชิ้นนี้แล้วเขาเชื่อขึ้นมา
เราจะได้ปลอดภัย
