ชายหนุ่มคนหนึ่งในอังกฤษได้รับจดหมายที่ส่งตั้งแต่ยุคสงครามโลกครั้งที่ 1 หรือ 100 กว่าปีที่แล้ว ทราบตัวผู้ส่ง-ผู้รับ เป็นคนร่ำรวยในสมัยโน้น แต่ยังเป็นปริศนาว่าจดหมายนี้หายไปไหนมา แล้วทำไมอยู่ ๆ มันจึงถูกไปรษณีย์นำจ่ายในเวลานี้
หากคุณอาศัยอยู่ในประเทศที่มีกฎหมายกำหนดว่า การเปิดจดหมายที่ไม่ได้จ่าหน้าถึงตัวเองเป็นความผิดทางอาญา แล้วคุณได้รับจดหมายที่ไม่ใช่ของตัวเอง ก็คงจะไม่ยากนักที่จะหักห้ามความอยากรู้อยากเห็นไม่ให้ตัวเองเปิดอ่าน ถ้าจดหมายนั้นเป็นจดหมายปกติทั่ว ๆ ไป
- ทำฟันประกันสังคม ไม่ต้องสำรองจ่าย เดือน มี.ค. 67 ยอด 169 ล้านบาท
- สหรัฐ อังกฤษ ฝรั่งเศส ไทย และหลายชาติ ออกแถลงการณ์ร่วม เรียกร้องปล่อยตัวประกันในกาซา
- “ทางรัฐ” ซูเปอร์แอปแห่งชาติ รองรับแจกเงินดิจิทัล 10,000 บาท
แต่คุณจะหักห้ามใจจากความอยากรู้อยากเห็นได้ไหม หากจดหมายที่ส่งมาที่บ้านคุณเป็นจดหมายที่ส่งเมื่อปี 1916 หรือ 107 ปีก่อน
นี่คือเรื่องจริง-ชายหนุ่มคนหนึ่งในอังกฤษเจอเหตุการณ์นี้ ซึ่งเขาบอกว่า คงทำได้เพียงขอโทษ หากการเปิดอ่านจดหมายฉบับนี้เป็นการก่ออาชญากรรม
สำนักข่าว CNN รายงานจากกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ เมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2023 ว่า ชายหนุ่มผู้กำกับและนักเขียนบทละครวัย 27 ปีชื่อ ฟินเลย์ เกลน (Finlay Glen) ที่อาศัยอยู่บนถนนแฮมเล็ต (Hamlet Road) ทางตอนใต้ของกรุงลอนดอนได้รับจดหมายที่ส่งตั้งแต่เมื่อร้อยกว่าปีก่อน และเขาได้เปิดอ่านก่อนที่จะนำมันไปมอบให้สมาคมประวัติศาสตร์ท้องถิ่น เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์ต่อการค้นคว้าข้อมูลอะไรได้
เกลนเปิดเผยว่า มีจดหมายที่แลดูเก่า ๆ ส่งมาที่บ้านของเขาเมื่อสองสามปีก่อน ตอนแรกเขาและคนอื่น ๆ ในบ้านไม่ได้สังเกตดีนัก เห็นตราไปรษณีย์ประทับปี’16 พวกเขาคิดว่าเป็นปี 2016 แต่พอสังเกตดูดี ๆ เห็นแสตมป์เป็นรูปพระราชา ไม่ใช่พระราชินี ! “ดังนั้นเราก็เลยรู้สึกว่าไม่น่าจะใช่ปี 2016 แล้วล่ะ”
บนซองจดหมายฉบับนี้ติดแสตมป์ราคา 1 เพนนี เป็นรูปของกษัตริย์จอร์จที่ 5 (ปู่ของควีนเอลิซาเบธที่ 2) จดหมายถูกส่งในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งเป็นเวลามากกว่า 10 ปีก่อนที่ควีนเอลิซาเบธที่ 2 จะประสูติ
“พอเรารู้ว่ามันเก่ามากแล้ว เราก็รู้สึกว่าโอเคนะที่จะเปิดจดหมาย” เกลนเล่า
แม้ว่าในอังกฤษมีพระราชบัญญัติบริการไปรษณีย์ปี 2000 กำหนดไว้ว่า การเปิดจดหมายที่ไม่ได้จ่าหน้าถึงคุณถือเป็นความผิดทางอาญา แต่เกลนบอกว่าเขา “ทำได้แค่ขอโทษเท่านั้น” หากสิ่งที่เขาทำเป็นการก่ออาชญากรรม
หลังจากตระหนักว่าจดหมายฉบับนี้อาจเป็นประโยชน์ทางประวัติศาสตร์ เขาจึงส่งให้กับ Norwood Review ซึ่งเป็นนิตยสารท้องถิ่นที่ออกรายสามเดือน ซึ่งสตีเฟน อ็อกซ์ฟอร์ด (Stephen Oxford) บรรณาธิการของนิตยสารกล่าวว่า “ในฐานะนักประวัติศาสตร์ท้องถิ่น ผมรู้สึกทึ่งและยินดีที่มีรายละเอียดของจดหมายส่งมาถึงผม”
จดหมายฉบับนี้เขียนขึ้นต้นจดหมายว่า “my dear Katie” (เคธีที่รัก) อ้างอิงตามที่สตีเฟน อ็อกซ์ฟอร์ด ระบุ เคธีเป็นภรรยาของออสวอลด์ มาร์ช (Oswald Marsh) เจ้าสัวตัวแทนจำหน่ายสแตมป์ในท้องถิ่น
ส่วนผู้ส่งจดหมายคือ คริสทาเบล เมนเนลล์ (Christabel Mennell) ลูกสาวเจ้าของธุรกิจค้าชาอังกฤษ เฮนรี ทูก เมนเนลล์ (Henry Tuke Mennell) เธอส่งจดหมายฉบับนี้ขณะเดินทางไปเที่ยวเมืองบาธ ที่อยู่ทางทิศตะวันตกของประเทศอังกฤษ ห่างจากกรุงลอนดอนประมาณ 180 กิโลเมตร
อ็อกซ์ฟอร์ด บรรณาธิการของนิตยสาร Norwood Review ให้ข้อมูลทางประวัติศาสตร์กับ CNN ว่า ในยุคนั้น ย่านทางตอนใต้ของลอนดอนเป็นศูนย์กลางของกิจกรรมทางธุรกิจ “คนชั้นกลางที่ร่ำรวยจำนวนมากย้ายเข้ามาในพื้นที่ในช่วงปลายทศวรรษ 1800”
ออสวอลด์ มาร์ช สามีของบุคคลที่จดหมายส่งถึง เคยอาศัยในอาคารบนถนนแฮมเล็ต เขาเป็นตัวแทนจำหน่ายแสตมป์ที่ได้รับการยอมรับอย่างสูง เขามักถูกเรียกว่าเป็นพยานผู้เชี่ยวชาญในกรณีการฉ้อโกงแสตมป์ หรือการนำแสตมป์เก่ากลับมาใช้ซ้ำเพื่อเลี่ยงค่าใช้จ่ายในการส่งจดหมายหรือสิ่งของทางไปรษณีย์
ขณะนี้ Norwood Review กำลังจัดทำรายงานฉบับสมบูรณ์เกี่ยวกับจดหมายฉบับนี้ แต่ยังคงเป็นปริศนาว่าจดหมายมาถึงที่พักของเกลนได้อย่างไร มันไปตกหล่นอยู่ที่ไหนมาเป็นเวลาร้อยกว่าปี
“เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นเป็นครั้งคราว และเราไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นในเหตุการณ์นี้” โฆษกของ Royal Mail กิจการไปรษณีย์ในอังกฤษตอบ CNN เมื่อวันพฤหัสบดีที่ 16 กุมภาพันธ์ 2023
อ็อกซ์ฟอร์ดระบุว่า จดหมายฉบับนี้ประทับตรารับที่ปลายทางโดยไปรษณีย์ “Sydenham” (ซีเดนแฮม) ซึ่งอยู่ทางตอนใต้ฝั่งตะวันออกของกรุงลอนดอน เขาคิดว่ามัน อาจตกหล่นอยู่ในมุมมืดของสำนักงานคัดแยกของไปรษณีย์ซีเดนแฮม และเพิ่งถูกพบเมื่อไม่นานมานี้
ด้านเกลนกล่าวว่าเขาและแฟนสาวยินดีที่จะมอบจดหมายนี้ให้กับหน่วยงานท้องถิ่น หากจดหมายมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์อย่างจริงจัง แต่ถ้ามันไม่มีนัยสำคัญ ไม่มีเนื้อหาที่มีพิษมีภัยอะไร เขาก็บอกว่า “คงจะดีที่เราจะเก็บมันไว้”
เกลนบอกว่าในฐานะผู้กำกับละครและนักเขียนบทละคร ตัวเขามักจะไม่ใส่ความบังเอิญ ความพลิกผัน หรือเรื่องโชคชะตาแปลก ๆ ในบทละครของเขา แต่หลังจากเหตุการณ์บังเอิญอันเหลือเชื่อนี้เกิดขึ้น เขาบอกว่า บางทีการเขียนบทละครครั้งต่อไปของเขา อาจจะมีการใส่เรื่องพวกนี้เข้าไป
